Overigens pas in de ochtend overleden en dat op 38 jarige leeftijd. Niemand zag het dan ook aankomen. Ik voelde me niet op mijn plaats, niet aanvaard en ik kon niet stoppen mezelf af te vragen wat ik er deed en waarom ze me in godsnaam zo ver in de jungle hadden gebracht, ver weg van alle beschaving, terwijl ik two dagen later moncler outlet nederland on de ferry moest nemen naar Sulawesi. Waren ze zo dom of wilden ze gewoon niet dat ik hen verliet. Ik geloof uiteraard graag dat laatste, maar dat neemt niet weg dat ik te laat mocht zijn in Palu, Sulawesi, want Maja en ik hadden er afgesproken om vandaar samen verder te reizen doorheen Indonesie. Mijn rugzak stond nog in het eerste dorp, two hundred km naar het noorden, terwijl ik 600 km naar het zuiden moest. Reusachtige afstanden in een eiland waar amper een asfaltbaan ligt. Uren gingen voorbij al piekerend waarop ze gracieus het voorstel gaven om hun het denkwerk te laten doen. Hun denkwerk experienced me niet echt in de beste situatie opgeleverd, maar ik had geen optie dan er het beste van te maken. Soms als 8 jarig jochie die als een gek achter een voetbal lease in de middaghitte, soms als een jongeman die een woordje Indonesisch probeert op te pikken. 's Avonds gingen we opnieuw naar de ceremonie (duurde 3 dagen) in het huis en de slaap en een onzekere maag vormden het in een geforceerd luisteren naar gebeden waar ik niet veel uit opmaakte. Ik werd dan ook moncler outlet al eens betrapt om de ogen niet te openen, zelfs als het gebed reeds beeindigd was. Ondertussen brak een grote storm uit en na de gebeden nam iedereen er dan ook het kaartspel bij. Ik probeerde het op te pikken, maar dat bleek onmogelijk. De sfeer was een pak minder gespannen. Mensen toverden opnieuw een lach tevoorschijn en met goedkope moncler jassen mijn basis Indonesisch bracht ik er een kruisverhoor voor de menigte goed vanaf. De meesten brachten er de nacht doorway. Ik trok ee moncler outlet jassen sprintje naar het huis om me voor de 2e nacht op de grond te installeren. De volgende ochtend gebeurde opnieuw niet veel, maar ik experienced enkel die dag over om in Balikpapan (600 km verder) te geraken. Ik propte alles opnieuw in de rugzak en slaagde erin de volledige familie opnieuw bij elkaar te brengen. Na doorway iedereen van het dorp een behouden reis gewenst te zijn, was het tijd om van mijn familie afscheid te nemen. Ik oefende satisfied Bin nog een laatste keer de woordjes Engels dat ik hem geleerd had en besefte hoe difficult ik de jongens zou missen. Toen de moeder dan ook begon te wenen werd het een emotioneel zwaarbeladen afscheid dat volledig anders was als toen ik hen in het eerste dorp experienced verlaten. Waar ze eerder een deel van mijn reis waren, waren ze nu deel van mijn leven. Ondanks de tijdsdruk was ik hardnekkig genoeg om te
留言列表
